Mama was juist 68 geworden toen ze het nieuws kreeg. Kanker. Uitgezaaid.

Ze vertelde het ons, bijna alsof ze zich verontschuldigde dat ze ziek was. Zij sprak ons meer moed in dan wij haar. Want ze geloofde in de wetenschap en ze zou vechten. Chemo, bestralingen,... alles wat nodig zou zijn. En we vochten mee. Papa die vroeger nog geen ei kon bakken, begon voor haar te koken. Veel groentjes voor de vitaminen, zei hij. We gingen om beurt mee als ze chemo kreeg. Papa, mijn vrouw, ik. Maanden van bang afwachten, maanden van hoop.

Het mocht niet zijn. Vorig jaar in februari kwam het verdict. Mama had nog maar enkele maanden te leven. Misschien een jaar als ze verder chemo en radiotherapie zou krijgen. Dat wou ze niet. Ze had altijd volop genoten van het leven, van haar familie, van haar tuin, van reizen. Zo moesten ook haar laatste maanden zijn.

Ze wou niet in een ziekbed afscheid nemen van ons en van het leven.

Pijnstillers, meer mochten ze haar niet geven. Maar geen behandeling die haar leven nodeloos zou rekken. En als het niet meer draaglijk was: euthanasie.

Het zijn intense maanden geworden. Veel gebabbeld, veel gehuild, maar ook veel gelachen samen. Mama en papa zijn nog op reis geweest. Naar Engeland, tuinen gaan bezoeken. Ze heeft nog zaden en bloembollen meegebracht. Voor in haar tuin. Want het leven stopt niet na haar, zei ze. Daarom heeft ze op het laatst ook Kom op tegen kanker in haar testament opgenomen.

Ze is uiteindelijk gestorven in haar slaap. Zonder euthanasie. Maar we hebben al die maanden bewust en schoon afscheid kunnen nemen van haar. En zij van ons.

*Het verhaal van André en Thomas is gebaseerd op de vele getuigenissen die onze klanten ons in de loop der jaren hebben toevertrouwd.