Wandelend op zoek naar troost

Na het verlies van een geliefde zoeken we naar manieren om ons verdriet draaglijker te maken. Wat werkt voor de een voelt voor een ander misschien minder goed. Want een standaardaanpak is er niet, laat staan een ‘oplossing’. Waar heel veel mensen bij gebaat zijn, is een wandeling in de natuur. De natuur kan troostend werken, de beweging zorgt ervoor dat onze hersenen endorfine aanmaken en er is altijd wel een bankje om op te mijmeren en liefdevol terug te blikken.

Wanneer iemand een geliefde verliest, wil hij lange tijd misschien niets anders dan in een hoekje van de bank blijven liggen onder een dekentje. Het kan dan moeilijk zijn om hem te overhalen om de natuur te gaan opzoeken en een wandeling te gaan maken. Wie er de kracht voor kan opbrengen, wordt keer op keer verrast door de helende kracht van de natuur. En zo – ook al is het maar voor even – opnieuw het gevoel te krijgen dat er ergens weer een lichtpuntje is.

Energie

Tijdens een natuurwandeling ademen we volop zuivere lucht in. De zuurstof in ons lichaam zorgt ervoor dat de energie beter gaat stromen en we voelen ons frisser in ons hoofd. Door de aanmaak van endorfine in de hersenen voelen we ons op zich al minder bedrukt en daarbij leidt de natuur af en prikkelt ze onze zintuigen waardoor we sombere gedachten makkelijker (even) kunnen loslaten.

Komen en gaan

Voor sommigen kan er ook troost zitten in de gedachte dat de natuur cyclisch is. De seizoenen vloeien in elkaar over, planten sterven af om het jaar nadien opnieuw tot bloei te komen. Alles verdwijnt maar alles komt ook weer terug. Net als onze verder durende liefde voor de overledene die er altijd zal zijn.

Elsbeth Kuysters verwoordt het als volgt in haar boek ‘Moederhart vol rouw en liefde’, dat ze schreef na de zelfdoding van haar enige dochter Saar: “De natuur is al helend van zichzelf. Van een wandeling in een bos komt je hele systeem tot rust. De groene boomkruinen in de lente en zomer vormen een erehaag voor diegene die eronder loopt. Dat roept als vanzelf een gevoel van dankbaarheid en eerbied op. In de herfst en winter zorgen de gevallen bladeren voor een zacht tapijt onder je voeten. De natuur groeit, leeft, draagt, ademt, sterft af en bloeit weer op. Dat maakt dat ik verbinding voel met alles om me heen, en dus ook met Saar, dichterbij dan ooit.”

Troostwandeling

Misschien doet het jou goed om er af en toe zonder plan op uit te trekken en verken je daarbij elke keer een nieuw pad. Maar wat ook kan: een uitgestippelde troostwandeling – mogelijk zelfs een specifieke wandeling die je heel vaak met de overleden dierbare hebt gestapt. Maak er jouw favoriete troostwandeling van, en spreek af met vrienden en familie om ze samen te doen.

Het geeft jullie de kans om samen herinneringen op te halen aan de overledene. Dierbare herinneringen die troostend kunnen zijn. Maar tijdens een wandeling hoeft er ook niet altijd gepraat te worden. Voor sommigen kan het ongelooflijk deugd doen samen in stilte te wandelen, waarbij de ander niets anders hoeft te doen dan er gewoon letterlijk te ‘zijn’.

Herinneringsbanken

Je kan zo’n wandeling eventueel ook laten starten of eindigen bij één van de herinneringsbossen van DELA, of bij één van onze herinneringsbanken. In de herinneringsbossen die we aanlegden – in Putte, Zwevegem en Ninove – nodigen we jou uit om in alle rust van de volle natuur te genieten. Of las even een rustmomentje in op onze herinneringsbank om stil te staan bij de mooie herinneringen aan een dierbare.

Je vindt de banken op volgende locaties: Honegem (Aalst), Grote Netewoud (Meerhout), Groene vallei (Nazareth), Rotte Gaten (Kortenberg), Uitkerkse polder (Blankenberge), Liereman (Oud-Turnhout), ’t Vloot Schulensmeer (Herk-de-Stad), De Ashputten (Hoogstraten).