Zoek
FR
NL
Zingeving na het overlijden van je kind
Leestijd: 3 min
Nood aan ondersteuning?
Ontdek wat jou kan helpen Marleen Brions zoon Michiel kwam in 2020 op 34-jarige leeftijd tijdens een verkeersongeval om het leven. Een verlies dat een immense leegte achterliet, maar ook hoop. Door Marleens verhaal loopt één rode draad: haar grote liefde voor én de blijvende verbondenheid met Michiel.
“Vlak na Michiels overlijden ging ik zoveel mogelijk weg van huis. Want zodra ik thuiskwam, viel de rouw koud op mijn hoofd en kon ik niets anders dan huilen. Ik wist met mezelf geen blijf. Als ik denk aan de beginperiode… dat is de hel. Je duwt heel veel weg, omdat je anders niet overleeft. In die periode ben ik heel diep gegaan en ben ik in therapie gegaan.”
Wie Marleen vandaag ziet, ziet een energieke en ondernemende vrouw. “Dat is gewoon mijn zijn, mijn doen. Maar mensen die mij voor het overlijden kenden, zien wel het verschil. Ik ben veel sneller moe en ook sneller geïrriteerd. Het voordeel is wel dat ik sneller mijn grenzen kan stellen en zeggen ‘dat niet’. En nog altijd komen die pijn, dat verdriet, het afgescheurd zijn… soms plots op. Een herinnering kan getriggerd worden door een banaal feit en dan kan het dagen duren voordat ik daarvan bekomen ben.”
“Soms is het ook heel confronterend dat Michiel geen deel meer uitmaakt van de toekomst. Buiten de herinneringen die je deelt en opgehaald hebt, komt er niks nieuws meer bij. Je ziet al zijn leeftijdsgenoten evolueren, hun kinderen groot worden, ze kopen een huis of veranderen van job… Zij zijn met een nieuw project bezig en Michiel maakt daar geen deel meer vanuit. Alhoewel zijn vrienden nog heel veel aan hem denken en soms nog afspreken. Dat doet deugd.”
Steun
In de eerste plaats vond Marleen steun bij haar partner, kinderen, familie en vrienden. “Wat mij ook altijd heel veel deugd deed, was bezig zijn met de kleinkinderen. In het begin zeker niet te lang, want dat was te intensief en vermoeiend. Maar jong, nieuw leven zien, is altijd heel helend voor mij geweest.”
Ook samen zijn met mensen die Michiel graag zien en hem kenden is helpend voor Marleen. “Met zijn goede en minder goede eigenschappen. Samen met mijn dochter elk jaar naar zee gaan met zijn sterfdatum en dan met 2 heel intens samen zijn. Of tijdens een trouwfeest op Kreta waarbij de bruid zei: ‘iedereen is er die er moest zijn. Behalve die ene… Michiel’. En daarna tijdens het huwelijksfeest samen zeepbellen wegblazen voor de overledenen.”
Verbinding
Essentieel voor Marleen is de blijvende band die ze met Michiel voelt, in het bijzonder op een aantal specifieke plaatsen. “Na het werk ging ik vaak langs in het café van Michiel om een babbeltje met hem te doen. Dat is nog steeds ‘ons plaatske’. Hij is er voor mij nog bijna lijfelijk aanwezig. Dat gevoel vermindert ook niet. Soms is het heel helend voor mij om daar te zijn, maar soms ook heel confronterend.”
Thuis staat zijn foto ook op de kast met een gedicht erboven en met zijn pet en zijn bril ernaast. “Als ik thuiskom van vakantie, ga ik daar in dat hoekje zitten. Even. Bij zijn urne. En ook de zomerbar is zo’n bijzondere plek. Daar staat zijn grote foto. Maar eigenlijk is hij altijd bij mij. Ik draag ook een beetje as in een hangertje om mijn hals.”
“Verder neem ik Michiel mee in alles wat ik doe. In het feit dat ik veel onder de mensen kom. Dat ik dingen organiseer en de durf heb om dat te doen. Net zoals hij als jonge gast de durf had om projecten op poten te zetten waarvan ik toen dacht ‘oei, gaat dat allemaal goed komen’.”
