Zoek
FR
NL
Hoe ga je om met het plotselinge overlijden van een kind?
Leestijd: 3 min
Nood aan ondersteuning?
Ontdek wat jou kan helpen Karin verloor haar zoon Bram toen hij 25 was. Nadien was niets nog hetzelfde. Ook 5 jaar later blijft het zoeken naar een nieuw evenwicht, naar betekenis en naar lichtpuntjes.
Fietsongeval
“Bram mocht van zijn werkgever deelnemen aan een internationaal programma - zijn eerste bestemming werd Zwitserland. Daar waren hijzelf, mijn man Luc en ik best trots op. Ongerust was ik niet. Bram was immers altijd al een globetrotter geweest en we gunden onze kinderen alle vrijheid. Ik was van nature uit onbezorgd.”
Aan die onbezorgdheid kwam abrupt een einde toen Bram omkwam bij een fietsongeval. Karin herinnert zich hoe ze met Luc en Dien, de zus van Bram, met een taxi naar Zwitserland werd gebracht. “We verkeerden allemaal in shock. Gelukkig nam Brams werkgever veel praktische zaken op zich – in volle coronacrisis was dat allesbehalve eenvoudig. Ook regelden ze vervoer voor ons, met een chauffeur die ons warm en sereen ondersteunde. Dat voelde op dat moment als een geschenk.”
Rouwen in isolement
Terug thuis werd het, door de coronamaatregelen, een uitvaart in zeer beperkte kring. Ook daarna bleef de steun beperkt tot de eigen bubbel. “We waren volledig op onszelf aangewezen, wat maakte dat ook ons verdriet ‘opgesloten’ werd. Gelukkig vonden we veel steun bij elkaar. Na de corona-lockdown vonden we het moeilijk om ons verdriet te delen in de vroegere vriendenkring. We voelden ons niet begrepen, en zij wisten niet hoe om te gaan met ons verdriet.”
Ook op haar werk kreeg Karin weinig houvast van de leidinggevenden. “Ik kreeg een troostboekje in mijn handen en daarmee moest ik het doen. Mijn manager durfde me zelfs 2 jaar lang niet aanspreken omdat hij dat ‘te moeilijk’ vond. Een jaar na mijn terugkeer stortte ik volledig in. Heel spijtig dat er vanuit die hoek geen steun is gekomen. In onze maatschappij is er gewoon te weinig begrip voor rouw.”
Vijf jaar na Brams overlijden voelt Karin zijn afwezigheid nog even scherp als in het begin. “Er gaat geen dag voorbij dat ik niet huil - met tranen of vanbinnen. Het verdriet slijt niet, integendeel: ik heb het gevoel dat ik hem steeds meer mis. Op elk sleutelmoment in ons leven – een huwelijk, een geboorte,... – had hij erbij moeten zijn. Wanneer je je kind verliest, verlies je ook het beeld van de toekomst. En telkens opnieuw moet je dat beeld bijstellen, wat telkens opnieuw pijn doet.”
Ook thuis was het zoeken naar een nieuw evenwicht. “Ik ben een andere moeder geworden – heel beschermend – en dat was voor iedereen wennen, vooral voor mijn dochter. Aan tafel blijft de lege plek. Het is niet alleen mijn verdriet; ook het verdriet van mijn man en dochter raakt me diep. Je rouwt samen, maar ook ieder op een eigen manier en dat schuurt soms.”
Naar haar kantoorjob keerde Karin niet meer terug. Wel vindt ze ondertussen heel veel steun en voldoening bij de rouwvereniging Lost & Co in Lier, waar ze haar schouders als vrijwilliger onder de troostwinkel Gloed zet. “Hier hoef ik geen masker op te zetten, hier wordt naar mij geluisterd en kan ik iets betekenen voor mensen die zelf een verlies meemaakten.”
Karin merkt dat haar man anders omgaat met het verlies. “Terwijl ik mijn werk ontvluchtte, nam hij zijn werk weer op. Hij praat minder over Bram dan ik. Toch zoeken we samen naar blijvende verbinding met hem. Ook van onze dochter hebben we heel veel steun. En rondom ons zijn heel lieve mensen opgestaan om ons te blijven steunen. We zijn nu goed omringd.”
Zelf vindt Karin troost in haar creativiteit. Kort na Brams overlijden schreef ze een boek, geïllustreerd door haar dochter die erg graag tekent. Ook schilderen werd belangrijk. “Het was een uitlaatklep voor mijn verdriet. Vaak stond ik midden in de nacht op om te schilderen. Het is ook een manier om de band met Bram te behouden. Kort voor hij stierf, had hij me nog aangemoedigd om het schilderen weer op te nemen. Dat maakt het extra waardevol.”